Silindi yüzler, adımlar kayboldu,
Hatırlamak çare değil artık.
Gözlerdeki ışıltı çoktan soldu,
Unutuş, bir nehir gibi aktık.
Sessiz çığlıklar, yankısız feryatlar,
Mazinin tozlu raflarında bir hatırat,
Yabancı bir sızıdır kalan.
Kederle örülü günler bir bir geçti,
Zamansız bir rüzgar esti, dağıttı her şeyi.
Anılar, yaprak misali savruldu gitti,
Belki de böyle olması gerekti.
Umut, bir serap gibi uzakta,
Gerçeğin acı yüzü durmakta,
Yalanlar bir örtüydü üzerimizde.
Şimdi soğuk bir boşluk içimizde,
Kaybolan benliğimiz aramakta.
Unutmak mı kurtuluş?
Yoksa sadece bir yanılsama mı?
Sessizce bekleyiş,
Ebedi bir suskunluk.
Bir yanıt yazın