Günlerdir yersiz telkinlerle avunuyorum işte
(belli ki bir şeylerden kaçıyorum, hem de kendimden)
Unutup gitmişim içimdeki bütün o inancı
karanlığa bakıyorum uzun uzun, dipsiz karanlığa
O eski mahalle sabahları düşerken içime
bir çocuk sesi yankılanıyor, hiç dinmiyor
Ey ruhum sana yakışıyor bütün bu çöküşler
çöküşler bir çare arayışını fısıldıyor
Uzak bir ihtimal oluyor her şey, yitiriyorum
ve içim buz kesiyor, bir ısıtabilsen
unutup gitmişim bütün o umudu şimdi
(belli ki bir şeylere sığınıyorum, boşluğa sadece)
Kısa süren aydınlanmalar vardır ya, tıpkı öyle
kayboluyor benliğim akşamla birlikte yine
gülüşünü saklıyorum kırık dökük kalbimde
ve bir şarkı mırıldanıyorum günün son hüznünde
-Her şeye rağmen gülümse ki geçsin!
Yersiz Telkinler
Bir yanıt yazın