Yersiz Gölgeler

Akşam inerken camlara bir sızı,
Kent unutulmuş bir melodi sanki.
Yüksek binalar, gri birer anıttır,
Postmodern yalnızlık çöker içime.
Ne kadar uzaksan o kadar yakınım,
Kopuk hayatlar birleşir düşlerde.
Her köşe başında bir yabancı yüzü,
Aynada kaybolmuş benliğim ararım.
Beton duvarlar arasına sıkışmış,
Geçmişin hayaletleri dolaşır durur.
Bir umut belki bir ışık ararım,
Karanlık sokaklarda kaybolurum.
Yersiz gölgeler uzar gecede,
Umutsuz bekleyişim sürer sabaha dek.