Ne eski, ne yeni bir söz vermekti
Ne de içten bir gülüş;
Hep yersiz aşkın hüznü
Düştü gönlümüze sebepsiz.
Yitik, yorgun baktığımız aynalardan
Umutlara tutundu sandığımız.
Kelimeler, hayaller ve anlamlar…
Ama sevdik mi hiç?
Sahiden?
Kurak, yeşermeyen toprakta
Bir çiçek, içtiği zehirlerden
Açar yersiz aşkın hüznü, yozlasmış ruh.
Yeni umut ister, unutmak ister
Bizden geçmiştir.
Bir yanıt yazın