Açelyalar solgun, bir veda rengi
Sükûnetin matematiği,
Bir yok oluşun sillesi.
Hatıranın kör kuyuları,
Varlığın terkedilmiş istasyonu,
Boşluğun kıvrımlarında yankılanan adımlar,
Gözyaşının coğrafyası büyüyor,
Hayatın kıstırıldığı anlamsız bir hece.
Evrenin iskeleti çıplak,
Kelimelerin kifayetsiz kaldığı yerdeyim,
Unutuşun dehlizlerinde kaybolan bir ses,
Sevginin kül rengi,
Acının zehriyle yoğrulmuş bir çığlık.
Geçmişin hayaletleri dans ediyor,
Şimdi yalnızlığın hükümdarlığı,
Gelecek belirsiz bir serap,
İçimde bir yangın, sönmeyen.
Sessizliğin çığlığı yırtıyor geceyi,
Yokluğun ağırlığı altında eziliyorum,
Bir daha asla aynı olmayacak bu dünya,
Kaderin acımasız oyunu,
Yersiz bir ağıt, susmayan.
Yersiz Ağıt
Bir yanıt yazın