Yenilmiş Şehrin Kadını

Yenilmiş şehrin kadını
Yüzü göğe dönük ağlar
Saçları rüzgarda yanar
Yenilmiş şehrin kadını
Umudu bir kuş misali
Uçup gitti çoktan belli
Her akşam aynı keder
Dili lal, gözü nemli, titrer
Yenilmiş şehrin kadını
Yaraları derinlerde
Sarmayan bir yara izi
Yüzünde kanlı bir çizgi
Yenilmiş şehrin kadını
Acısı dilden düşmeyen
Sanki bir ağıt yakar
Yüreği yangın yeri
Yenilmiş şehrin kadını
Ne gülüşü kaldı ne sesi
Yenilmiş şehrin kadını
Kaçıp gitmek ister
Aşkı bir zehir gibi içler
Yenilmiş şehrin kadını