Yenilgiye Methiye

Kırık dökük hayallerin şantiyesi bu gönül,
Umutlar betona gömülü, feryatlar dümdüz yol.
Suskun bir kabulleniş, hüzünlü bir gül.
Ne vakit bir zafer türküsü duysam içimde,
Bir yenilgi yankısı, kadim bir ezgiyle.
Alnımda bir ter damlası, düşen bir yıldız sanki,
Kaybedilmiş bir savaşın son neferi,
Yüreğimde bir sızı, unutulmuş bir sevgi.
Yenilgi de bir sanattır derler,
Acının nakışlarını ruhuma işler.
Sessiz bir çığlık, bitmeyen bir keder.
Her düşüş bir kalkışın provasıdır belki,
Her yara bir iz, kalbin pusulası.
Yenilgi, ruhumun derinliklerine kazınmış,
Bir fısıltı gibi, beni sonsuzluğa taşır.
Yenildim, evet, ama pes etmedim asla,
Yenilgi benim zaferim, karanlıkta yanan ışık,
Kaderin cilvesi, hayatın aynası.