pas rengi bir düşüş
biriken tortular
kimsesiz sulara doğru
uyanışlar duyulmaz olur
vakitlerden sonbahar
şehir bir rüyaydı kol kanat kırılmış
günahlar tetikte
unutulmuş bahçelerde yargısız infazlar
dünyanın sıradan insanıydı onca hayalden biri
gri bir boşluktu hepsi hiçlik kadar büyük
ve küçücük bir umut kadar
bu işten en az yorulanlardır aşıklar
kaybetme korkusu zemininde
gelgeç bir histi en karmaşık ilacı
zordu çünkü bir gerçeği anlatmak inanmak istemeyene
dikenler büyüdü yarıdan
bitmeyen bir ayrılığın ortasında
bir avuç unutana kaldı ağır hesap
ve sonuncunun hatası vazgeçişi oldu
Yeniden Eskime
Bir yanıt yazın