YAŞANMAMIŞLIĞA AĞIT

Hiç dokunulmamış bir hüzün çökmeli içime,
Tenime sinen yalnızlığın ağırlığıyla.
Beni bilmeyenler,
“Ne büyük bir kayıp,” demeliler.
Bilenlerse, “Yazık,
Ne çok şeyi kaçırdı,” diye fısıldamalı.
Asıl sebep,
Bunların hiçbiri olmamalı.

Bir an’ın sonsuzluğunda kaybolmalı ruhum,
Yasak bir meyvenin tadı gibi,
Dudaklarımda yarım kalmış bir gülümseme.
Belki de hiç yaşanmamış bir aşkın hayaleti,
Gözlerimde belirmeli.
Ve onlar,
“Aşkı hiç tatmadı” demeli.

Ardımda bırakacağım izler silinmeli,
Kumlara yazılmış bir şiir gibi,
Denizin hırçın dalgalarına karışmalı.
Benliğimden geriye,
Sadece bir boşluk kalmalı.
Hatırlayanlar,
“Ne kadar silik bir izdi,” demeli.

Ve en sonunda,
Yokluğum bir hiçliğe dönüşmeli.
Kimse anlamamalı,
Nereye gittiğimi.
Sadece,
Unutulmalı.