Yarınsız Sevinçler

…Uyanıyorum
Sessizliğin içinde yankılanan bir telaş var
Güneşin ilk ışıkları, sonra özlem, uyanıyorum…
Bulanık bir anı, dün dediğimiz ve yıpranmış
Umutlar yeniden yeşeriyor kavuşalım dediğin yerde
Buradayım işte, anlamsızsa da bu bekleyiş
Bir ben miyim bilmiyorum kalbimi bir de
Sevenler, ne kadar kaldılar ve nerede saklandılar
Hayaller kuruyorum kırık dökük umutlardan
Sabah serinliğinde papatyaları kokluyorum
Gel demiyorum kimseye, unut demeyeceğim
Hüzün alışılınca sıradanlaşıyor çaresizlik
Yalvarış ve sabır, arayış ve kayboluş oluyoruz
Garip geliyor dıştan bakınca hayat ama acımasız
Güneş ışığı, yalnız ağaçlar ve papatyalar
Buradayız işte kırılgan bir umudtayız şimdi
Hatırlanan bir şey kaldı mı diye soruyor iç sesim
Çanlar çalarken şehirdeyim o kalabalık içinde
Aşkı gizle diyordu bir ses, umutsuzluğa yenik düşme
İstanbul ve burası iki ayrı kıyı iki uzak liman
Belki bir bakışta sonsuz olabilen iki yalnızlık