Yarınlara Uzanan Ses

Ey kalbim, bu fersiz telaş niye, bu hüzün neden?
Sanki bir sır var içimde, bilinmez bir keder.
Aydınlık günlere hasret, bir ümit besler beden,
Fakat sisli yollar uzar, sanki bitmez bir sefer.
Karanlıkta bir mum yakmak, çare midir bilmem.
Yılgın bir rüzgar eser, dağıtır umutları,
Savrulur yaprak misali, hayaller darmadağın.
Bir zamanlar neşeyle dolan, o coşkun suları,
Şimdi sessiz bir göle döner, içimde yangın.
Ararım bir tutamağı, bir ışık zerresi,
Belki de bu arayış, bir ömür sürer benim.
Yarınlara uzanan ses, duyulur mu bilmem.
Yorgun düşer gözlerim, gökyüzüne bakmaktan,
Sanki yıldızlar da söner, umutsuz bir karanlık.
İçimde bir fırtına kopar, durulmak bilmez hattan,
Yeniden doğmak isterim, yepyeni bir aydınlık.
Beklerim sabırla, o güneşi, doğacak olan,
Belki de bir mucize olur, değişir bütün yazgı.
Yarınlara uzanan ses, belki yankılanır ferman,
Ve kalbim yeniden umutla çarpar, sevgiyle sızgı.