Diyelim ki, unutulmuş bir köşkteyiz,
yani, anılarla dolu,
çatı katında küflenmiş bir sandık.
Hatırlamamak mümkün değilse de geçmişin ağırlığını,
biz yine de tebessüm edeceğiz eski bir fotoğrafa,
bahar gelmiş mi, diye bakacağız aralıktan,
yahut da merakla dinleyeceğiz
kuşların sabah türküsünü.
Diyelim ki, kaybolmuş bir şehirdeyiz,
yaşımız da gençliğe yakın,
daha da keşfedilecek çok şey olsun önümüzde.
Yine de an’ı içimize çekeceğiz,
insanları, sokakları, telaşı ve ışığıyla
yani, betonun ardındaki hayatla.
Elbet bir iz bırakacağız bu şehirde,
bir tohum gibi filizlenecek umutlarımız,
ve yarınlara umutla bakacağız.
Yarına Devretmek
Bir yanıt yazın