Yarım Kalmışlığa Övgü

Tamamlanmayacaksın hiçbir şeyle, öyle delicesine.
“O biterse ben de biterim.” sanmayacaksın.
Sanmayacaksın elbet.
Sürersin çünkü.
O eski sözleri yinelemeye ne hacet.
Çok istemeyeceksin mesela. O daha çabuk vazgeçerse yıkılırsın.
Ve zaten genellikle o daha çabuk usanır senden,
Senin ona duyduğun hevesten.
Çok istemezsen, çok üzülmezsin.
Çok umursamayınca, çok gömülmezsin de derine.
Hatta kalbini aklını bile çok önemsemeyeceksin.
Başkasınınmış gibi bakacaksın.
Hem hiçbir şeyin yoksa, kaybetmekten de
çekinmezsin.
Onlarsız da yürüyebilirmişsin gibi davranacaksın.
Çok beklentin olmayacak mesela hayattan.
Sessizce geçebileceksin.
İlle de bir şeylere bağlanacaksan,
Denizin ufukla buluştuğu anları seveceksin.
Ufku seveceksin,
Gündüzü, geceyi, alacakaranlığı…
Mesela gün batımı, senin rengin olacak.
“O benim.” diyeceksin.
İlle de sana yaraşsın istiyorsan bir şeyler…
Mesela yağmur senin olacak.
İlle de bir şeye dahil olacaksan, hislere dahil
olacaksın.
Mesela özleme, ya da coşkuya.
Ya da rüyalara dahil olacaksın.
Çok bağlanmadan, çok dahil olmadan yaşayacaksın.
Hem her an ellerinden uçacakmış gibi,
Hem de hep senin olacakmış gibi zaman.
Uzak duracaksın. Kenarından bakarak…