Yarım Kalmış Şehirler

Umut, en ucuzundan satılıyor şimdi meydanlarda
Ve herkes birbirine bir avuç avuç dağıtıyor
Belki birimiz inanırız diye bu çağın yalanlarına
Belki birimiz tutunuruz diye bir sonraki sabahın
Belki de sırf alışkanlıktan, bilemiyorum
Sanki bir tren garında unutulmuş gibiyim
Herkes telaşla bir yerlere yetişiyor, bir ben kalmışım
Saatler geçiyor, vagonlar dolup boşalıyor
Ama benim şehrime giden bir vagon yok
Sanki bütün yollar beni aldatmış
Bütün pusulalar yönünü şaşırmış
Ve kalbimde biriken bütün kelimeler anlamsız
Çünkü kimse anlamıyor artık
Bir insanın bir şehri nasıl özleyebileceğini
Bir şehrin nasıl bir insanı terk edebileceğini.