Yara Güz Veda

Zehirli sarmaşıktı sardın içimi
Bütün yalanları kuşattın
Yara güz veda
Yüzün dönmüştü sonbahara
Kirpiklerin isyan kokusu
Düşmüştü unutulmuş bir yaprak gibi
Yırtılmış bir mektup zarfı elde
Nereye kayboluyorsun, dedim
Dikenlerin arasından
Sisli bir hatıra gibi kaybolurken izler
Yaraydı güzdü vedaydı
Korkmadım fısıldadım ardından
Yaradaki güzdeki vedadaki yabancı
Nereye böyle
Boğdu hüzün sesimi bastırmadı
Değdi geçti durduğum yere
Hançerini savurdu yüzüme
Ayrılığın kanatları
Ben düştüm, düşüş fark edilmedi
Zehirli bir sarmaşıktı
Hikayemin güzünü sardım da
Kimse kurtulamadı içinden
Yara kaldı güz kaldı veda kaldı
Sis kaldı hatıralar kaldı
Zehirdi