nasılsa düştüm bu boşluğa yine ben
sesimin yankısı kayboldu çoktan
kırık bir ayna tuttum kendime erken
bildiğim bütün yüzler silindi bir bir baştan
bir yabancıydım sanki, adımı unuttum zaten
gülmeyi hatırlamaz oldum geçen seneden
oysa ne çok hayal kurmuştum
yarını beklerken, yarına yenilmiştim
her şey yarım kaldı, hevesim uçtu
bir titreşim aradım bu sessizlikte
bir umut ışığı, bir sıcak nefes
bulamadım, kayboldum gittim neticede
her şeyden, herkesten çok uzakta
belki de böylesi daha iyiydi
yalnızlık benim yeni kaderim
kabullenmek zorundaydım gerçeği
Yankısız Oda
Bir yanıt yazın