Yankılar Çağında

Sesi duvarlara çarptım, anlam kayboldu
Bir çığlık mıydı, bir fısıltı mı, kim bilecek
Şimdi her şey çok yüksek, her şey çok alçak
Duygular birer parazit, akılda bir yara
Yine de konuşmalı, yine de anlatmalı
Suskunluk bir zehir, en derine akan.
Kendimi odalara kapattım bir süre
Belki geçerdi bu uğultu, bu telaş
Ama sesler dışarıdan daha güçlüydü.
Bir yalnızlık şarkısıdır şimdi bütün şehir.
Ve susmak, sadece bir yanılsama.
Aynalara baktım, kendimi aradım
Ama sadece yansımalar, silik suretler gördüm
Kimdi bu yabancı, gözlerinde eski bir hüzün
Belki benim, belki de hiç kimsenin
Kendine yabancılaşmak da bir çığlıktır aslında
Sessizce yankılanan.
Bütün kelimeler tükendi sanki bir anda
Anlatacak bir şey kalmadı, söylenecek bir söz
Sadece boşluk, derin bir uçurum gibi uzayan
Ellerim titriyor, kalbimde bir sıkıntı
Bir çaresizlik hissi, bütün hücrelerimde dolaşan
Ve ben, bu çığlığın içinde kayboluyorum.
Yine de yaşamalı.
Gün bitti
Gece çöktü.
Umut belki.