Yamaçların Yalnızlığı

Hiçbir zirve ardında iz bırakmıyor
Hiçbir iz bir tutam anıya
Ne zaman karşılıklı suskunluğumuz işte o zaman
Anlıyoruz yankılarımızın bitmek bilmeyen sitemini.
Tırmanmak düşmek diyelim mi buna
Durmadan değişiyor yolların yönü de
Ben ki bir veda kadar küçülmüşüm bu yüzden
Sanki yaz ortasında buzdan bir heykelde.
Sezerim kayaların derin uykusunu
Ve yorgun bir dağcının soluk alışını da
Hiç sezemez olur muyum yalnızlığını da kalbimin
O yalnızlık sensen bir de bulutları kovalayan bir çobanla.
Hepsini görüyorum, hepsi gözümde
Hepsi de hiç erimeyen bir kar tanesi gibi havada.
Ve bekliyorum o kar tanesinin kalbime düşeceği o günü
O gün belki dağların yalnızlığı son bulacak
O gün belki kalbimin yalnızlığı son bulacak.