Yalnızlıklar Çağı İçin Birkaç Söz

Ah, işte her şey yine burada…
Ben severim ellerimi bir gün
Tutacak sıcak bir el olmasa da.
Ben severim ellerimi bir gün
Yüzüme düşen bir perde misali
Rüzgar eser beton duvarlardan
Ah, her şeyim…
Ben severim ellerimi bir gün
Bir başkasının derdine merhem sürerken
Bir çocuğun saçını okşarken
Yol kısa, hava soğuk
Sarılırım yalnızlığıma, varırım kendime…
Bittiğini görürsem bir gün umudun
Ve karamsarlık çökerse şehre
İnsanların birbirini unuttuğunu hatırlarım
Bir gün daha…
Düşünürüm ölürüm, severim ölürüm
Saklarım içime kırık bir gül ve bir şiir
Varırım kendime…
“gece yarısı
karanlıkta”
Ah gözlerim ve ruhum
Her şey orada kaldı.
Yalanlar yalanlar ve sahtelikler
Göz boyadılar her yerde. Kara sevdam, ruhum,
İnsanlığın yoksul akşamlarıdır, biliyorum
Acı bir şarkı diye fısıldanan dudaklarıma
Göz boyadılar her yerde,
Bir ekranın önünde
Bir kalabalığın içinde
Yıldızlara ve hayallere karşı
Bir insanın çaresiz, bitkin sevgisinde
Yaşam nasıl fısıldanırsa öyle
Türk dilinde
ve her dilde…
tamamlanmamış
hikayeler
Artık kesinlikle biliyoruz;
İnsanlık adına harcanan ömür
Umutsuzluğun gölgesinde açan bir çiçektir.
Gözlerin önünde…
Türkiye’de
ve her yerde…