Bir hiç uğruna yelken açtım sandım,
Meğer ben, dipsiz bir kuyuya düşmüşüm.
Umut sandığım, yalanmış hep aldandım,
Kendimi avuttuğuma ben de şaşmışım.
Yüreğim kan ağlar, gözlerimse nemli,
Bu hayatın yükü, çok ağır geldi.
Bir zamanlar gülerdim, neşem boldu,
Şimdi bir gölgeyim, geçmişe mahkum.
Aşk denen rüya, kabusa dönüştü,
Her adımım pişmanlık, her anım hüzün.
Yüzümde sahte bir tebessüm gizli,
İçimde kopan fırtınalar belli.
Ne beklerdim bilemem, ne umardım,
Belki de çok şey istemişim hayattan.
Şimdi yalnızlık merdivenlerinde tırmanır dururum,
Her basamakta biraz daha kaybolurum.
Bir ışık ararım karanlıkta, boşuna gayret,
Çünkü kalbim kırık, ruhumsa bir enkaz.
Bir de sensizlik…
Ne yapsam nafile, geçmiyor bu acı,
Her şey anlamsız, her şey bomboş şimdi.
Keşkelerle dolu bir hayat benimkisi.
Sessizce ağlarım, kimse duymaz beni,
Bu yalnızlık benim kaderimmiş meğerse.
Bir yanıt yazın