Yalnızlığın İki Yanı

Hangi sessizlik bir çağrı gibi yankılanıyorsa
benliğin derin dehlizlerinde bu akşam
hüzün artık bir alışkanlıktır orada
ve çıplak bir gerçektir ruhun aynası
Kimsesizliğin dayattığı bu sınırlar
boğarken umutların yeşeren filizlerini
fısıldıyorum insan olduğumu
ve kırılıyor kalbimin en narin yanı
Bu şehir terk edildi diyorlar
anılar gömüldü bir bilinmezliğe
Hayaller dolaşıyormuş şimdi
dar sokaklarda ve geniş meydanlarda
terkedilmiş bir ev olmuş düşler
ve gözyaşları süzülüyormuş
Yalan ve riya tüccarları
şenliklerini yaşarlarken
artıyormuş bir yandan da
kaçışlar, unutuşlar
Hayat oyunları, sahte gülümsemeler
birbirini izleyip dururken
nasıl yayılmışsa bilinmiyor
derinmiş şimdilerde acı
Kederlerin sayısı söylenmiyor
büyüyormuş yalnızlıklar
ve artık bunların hiçbiri
şaşırtıcı bile sayılmıyormuş şimdi
Bu şehir terk edildi diyorlar
umutsuzluk hüküm sürer burada