Gece yarısıdır, şehir uyur derin uykuda,
Bir ben varım ayakta, bir de hatıralar yolda.
Yüreğimde bir sızı, dinmeyen bir özlem var,
Kaybolan umutlarım, sönen hayallerim yatar.
Sessizlik çökerken ruhuma bir hüzün iner,
Yıldızlar şahit olsun, bu gece de gözyaşım diner.
Rüzgar eser, yapraklar dökülür,
Her biri bir anıyı fısıldar sanki.
Gecenin koynunda kaybolur tüm sesler.
Yarın yeni bir gün doğacak elbet,
Belki bir umut ışığı belirecek ufukta.
Ama şimdi sadece yalnızlık var,
Ve dinmeyen bir hüzün bu karanlıkta.
Yalnızlığın Gözyaşı Birikirken
Bir yanıt yazın