Unuttuk biz, eski coşkuyu bir an.
Yüzlerde beliren o sahte tebessüm.
Nasıl da kaybolduk, anlamsızca büyüdük,
Ruhumuzdan kopan bir figan,
Alıştık bu yabancılaşmaya inan.
Şimdi uzaklardan bir ses fısıldıyor;
Bir zamanlar bizden olan kimsesizliği.
Öylesine tanıdık ki bu çaresizlik
Hayallerimiz soldu, umutsuz bir deniz;
Hatıralar silindi, kalplerde bir iz.
Yüzleşmekten korktuğumuz o derinlik,
Sessizce bizi yutuyor, tarifsiz.
Yalnızlığın Çağrısı
Bir yanıt yazın