Sanma ki derdim bu şehrin ışıkları;
Ne önemi var gökdelenlerin?
Sahilde yatan sevgililerin?
Ucunda sessizlik yok ya.
Hoş, olsa da alışkınım zaten
Kalabalıkta yalnız kalmaya.
Ben ki her konser bir adım daha yabancı,
Her festival biraz daha kimsesizim;
Korkar mıyım?
Ah, dostum, derdim başka…
Yüzümde maskelerim, içimde telaş.
Gözlerim yorgun, gülüşlerim sahte,
Herkes aynı, peki ben neredeyim?
Yaşam denen bu hızlı nehirde,
Boğulmadan tutunmaya çalışıyorum.
Belki de bir gün bende herkes gibi
Robotlaşıp kaybolacağım.
Ah, dostum, derdim bambaşka…
Ne aşk, ne para, ne de şöhret;
Sadece içimde ki boşluğu doldurmak,
Kendimi bulmak, yeniden doğmak.
Yalnızlığım Kalabalık
Bir yanıt yazın