Yaldızlı Kafes

Bir de baktım ki gönül, eski neş’esinden eser yok,
Herkes bir illüzyon peşinde, gerçekler hep noksan.
Aşk dedikleri, sanal bir gösteri, bir yalan rüzgarı,
Yüzler sahte tebessümle, kalplerde bin bir yara.
Kimse dinlemiyor kimseyi, herkes kendi derdinde,
Kelimeler anlamsız, bakışlar bomboş bir halde.
Sanki herkes bir maske takmış, rol yapıyor sahnede,
Gerçek kimlikler kaybolmuş, yalanlar hüküm sürmekte.
Zaman akıp gidiyor, biz hala aynı yerdeyiz,
İllüzyonun büyüsüne kapılmış, gerçekleri görmeyiz.
Bir uyanış gerek, bir silkinme, bir kendine dönüş,
Belki o zaman kurtuluruz bu sahte dünyanın içinden.
Yoksa kaybolup gideceğiz, birer hayal gibi.