Yalanın İncir Çiçeği

Öyle küskün duruyor ki yüzün
sözlerin birer kurşun şimdi
boşluğa sıkılan
dökülüyor içimden bütün inanç
sonra bir dipsiz kuyu
Bu kalleş ayrılıkta
acıtan bir yalan gibi
kanıyor içten içe
yırtıyor bütün maskeleri
yalnızlığın keskin bıçağı
Suskunluğumun nehri kuruyor
yalanın incir çiçeği açınca
uzayıp giden bir duvar
kesiliyor bakışlarım
yanıyor kor gibi
Yüzünü dön bana dinle
su verir gibi çatlayan toprağa
yüzünün bütün izlerini
çevir kalbimin yangınına
yoksa kül edecek beni hatıralar
Ayrılığın her zerresinden
kederin düğümlerini çözüp
ördüm gecenin örtüsünü
şimdi saklamak istiyorum
yalnızlığın karanlığında yüzünü