Hiçbir şehirde tutunamadı ellerin,
Doğduğun andan bir salıncak misali,
Savrulduğun iklimlerde iz bırakmadın;
Kendine yabancı, sanki bir gölgeydin!
Umut nedir diye sormuştun bir zaman:
Yılgın bakışlı bir düş, sonsuz bir acı;
Teselli midir bu yalnızlık, çaresizlik mi,
Sabır diye benimsenmesi mi buhranın?
Sürdürüyoruz kaybolmaya yüz tutmuş bir zamanda
Keşke yalnız bunun için affetseydim seni.
Yaralı kalbinin derinliklerinde sakladığın,
O kırık umutlarınla yeşerir miydin yeniden?
Biliyorum, zor günler geçirdin,
Ama unutma, her karanlık gecenin ardından
Mutlaka bir güneş doğar.
Yabancılaşmanın Aynası
Bir yanıt yazın