Yabancılaşma Çiçekleri

Büyüdükçe küçüldüm ben bu şehirde,
Her köşe yabancı, her yüz bir perde.
Tanıdık bir nefes arar durur içim,
Kaybolmuş bir melodi sanki gençliğim.
Beton duvarlar arasında sıkıştım,
Gökyüzü bile sanki üzerime yıkıldı.
Hatıralar birer birer silinirken,
Ruhumda derin bir yara açıldı.
Yüzümde sahte bir tebessüm,
Kalbimde dinmeyen bir sızı kaldı.
Ne kadar uzağa gitsem de nafile,
Bu şehir peşimi bırakmaz bir türlü.
Köksüz bir ağaç gibi savrulurken,
Tutunacak bir dal ararım deli gibi.
Her adımda biraz daha yorulurken,
Kendimi unutmuşum, fark ettim şimdi.
Yabancı bir dilde konuşur gibiyim.
Sessiz çığlıklarım yankılanır sokaklarda,
Kimse duymaz, kimse anlamaz beni.
Maskeler düşerken birer birer yüzlerden,
Gerçek yüzler de kaybolur sis perdesinde.
Bir zamanlar sevgiyle baktığım gözler,
Şimdi anlamsız bir boşlukla bakar içime.
Belki de en başından beri böyleydim,
Yabancı bir gezegenden düşmüş gibi.
Şimdi anlıyorum, bu şehir beni değil,
Ben bu şehri hiç sevememişim.
Yalnızlık benim kaderim artık.