Yüzler tanıdık, kalpler uzak şimdi,
Eski dostluklar birer anı oldu.
Herkes kendi dünyasında kayıp gibi,
Gerçek bağlar sanal sisle doldu.
Şüphe sardı dört bir yanımızı hep,
İnançlar sarsıldı, yıkıldı gitti.
Doğruyu yanlıştan ayırmak ne güç,
Her şey anlamını yitirdi bitti.
Postmodern kentler yükselir durur,
Yüksek binalar göğü deler sanki.
Yalnızlık içimizde büyür durur,
Bir çare ararız, nafile belki.
Eski türküler çalınır radyoda,
Bir teselli ararız o nağmede.
Ama nafile, zaman çoktan geçti,
Şimdi her şey yabancı bu alemde.
Yabancılaşma Çağına Ağıt
Bir yanıt yazın