Yabancılaşan Kalp

İnanmak güzel şeydi bir zaman,
sanki ilk yaz yağmuru,
kuruyan topraklara can veren…
Sonra öğrendim ki her yağmur,
çamur da getirir beraberinde.
Ve o çamur, umutları köreltir.
Artık inanmak yetmiyor bana,
sadece inanmak,
kendimi kandırmak gibi geliyor.
Ben artık inanılan olmak istiyorum,
bir başkasının gözünde,
o ilk yaz yağmuru olmak…
Ama aynaya baktığımda,
sadece yorgun bir yüz görüyorum,
inancı çoktan yitirmiş,
ve ihaneti öğrenmiş bir kalp.
Yine de deniyorum,
belki bir umut…