Yabancılaşan Kalbin Sesi

Düşünüyorum: Bu şehir benim evim miydi?
Yüzler tanıdık, ama bir yabancı gibiyim.
İçimde bir boşluk, derin bir deniz gibi,
Kimse anlamıyor, kimse bilmiyor halimi,
Yalnızlığın şarkısı, kalbimde yankılanır durur.
Empati nerede, kaybolmuş bir sözcük mü?
Herkes kendi dünyasında, kendi derdinde.
Bir dokunuş beklerken, bir bakış yeterdi,
Ama yok, kimse duymuyor feryadımı.
Kaos büyüyor, içimde bir isyan var,
Düzen bozuldu, her şey anlamsızlaştı.
Umut bir hayal, gerçek acımasız,
Yine de direniyorum, tutunmaya çalışıyorum.
Belki bir gün değişir bu karanlık dünya,
Belki bir gün bulurum aradığım huzuru.
Ama şimdi, sadece susuyorum,
Kalbim kan ağlarken, kimseye söylemiyorum.
Gecenin karanlığı üzerime çökerken,
Yıldızlar bile sessizce izliyor beni.
Bir umut ışığı arıyorum, küçücük de olsa,
Ama bulamıyorum, kaybolmuş bir ruh gibiyim.
Belki de kaderim bu, yalnızlık benim yoldaşım,
Yine de yaşamaya devam ediyorum, bir mucize bekleyerek.