Dün akşama doğru yalnızdım yine
Ben hep denize bakan bir şehirdim
Şehrin ucunda bir vapur vardı
Ona binmeye gittim kendimle yürüdüm
Yürürken içimde bir telaş belirdi
Ben hep bir arayış içinde gezindim
Gezinirken bir umut kapısı gördüm
Ona girmeye çalıştım kendimle didindim
Didinirken anladım ki her şey boş
Ben hep bir yanılsama içinde koştum
Koşarken bir gerçekle yüzleştim
Ondan kaçmaya çalıştım kendimle dövüştüm
Dövüşürken farkettim ki hayat kısa
Ben hep anlamsız şeylere takılmışım
Takılırken kaybettim kendimi tamamen
Şimdi yeniden bulmalıyım benliğimi
Uzaklar
Bir yanıt yazın