Evvel, çok içime attım.
Sonra, çok dışıma kustum.
Neydi o, hatırlamam.
Şimdi, yüzüm bir yabancı.
Sesim, yankıdan ibaret.
Ellerim, bir zaman dokunmuş.
İçim, bir mezarlık kadar karanlık.
Dışım, sahte bir bahar kadar aydınlık.
Her şey, bir anı kadar yakın, bir ömür kadar uzak.
Hafıza, yalanlar söyler durur.
Unutmak, mümkün mü sahi?
Her hatırlayış, yeni bir kayıp.
Her kayıp, biraz daha ben.
Ben, kimdim unuttum çoktan.
Bir zamanlar, bir anlamım vardı.
Şimdi, sadece bir ihtimal.
Unutulma ihtimali.
Yok olma ihtimali.
Belki de, en büyük affediş.
Kendime, olan borcum.
Unutuş İhtimali
Bir yanıt yazın