Yolcusu kalmamış peronlar,
Kimsesiz bir şarkı mırıldanır;
Pas tutmuş raylarda eski anılar,
Gecenin koynunda usulca yanar.
Vaktiyle hasretle beklenen,
Şimdi hatırası bile tükenen,
Bir devrin sonu, sessizce ağlar.
Her istasyon bir ayrılık adresi,
Yarım kalmış bir aşk hikayesi;
Ne gelen var, ne giden artık,
Zamanın unuttuğu bir gariplik.
Bir zamanlar umutla doluydu,
Şimdi küflü bir sandık oldu,
Kederli bir bekleyiş içindeyiz.
Yorgun vagonlar terk edilmiş,
Geçmişe bir özlem sinmiş.
Kimsesiz raylarda bir hüzün,
Yalnızlık kadar derin ve uzun.
Sonsuzluğa yol alan bir düş.
Unutulmuş Trenler
Bir yanıt yazın