Ah, işte umut orada…
Ben severim ellerimi bir gün,
Nasırları, yorgunluğu olmasa da.
Ben severim ellerimi bir gün
Çorak bir tarlayı yeşertirken
Su çekilir kurumuş derelerden,
Ah her şeyim…
Ben severim ellerimi bir gün
Sınırda bir başka elin yanı başında,
Yatakta bir sıcak elin yanı başında.
Yol kısa, yürek buruk.
Sarıldığını görürsem bir gün
Yüzlerdeki anlamsızlığın,
ve kaybolmuş umutların,
İnsanların sevgiyi unuttuklarını hatırlarım
Bir gün daha…
Sevişirim ağlarım, umutlanırım ağlarım,
Doldururum heybeme sevgi ve şefkat.
Kapanırım kalbime…
“saat kaçta?
neredeydi?”
Ah gözlerim ve aklım.
Her şey orada kaldı.
Yalanlar yalanlar ve riyakarlıklar,
Kin kustular dünyaya. Garip kalbim, aklım,
Halkımın küskün sabahlarıdır, biliyorum
Kirli bir bez diye bağlanan gözlerime,
Kin kustular dünyaya,
Bir duvarın önünde,
Bir zulmün içinde,
Umutsuz topraklara karşı.
Bir halkın gösterişsiz, sessiz sevgiyle
Barış nasıl söylenirse öyle
Her dilde…
Bitmeyen kavgalar.
Artık katiyen biliyoruz;
Halk adına dökülen kan
Umutsuzluğun güzelliğinde bir haykırıştır.
Yüreklerin arasında…
Umutsuz topraklarda
ve her yerde…
Bir yanıt yazın