Tükendiğimiz Yer

Ben
erken yorulmak isterim.
Giden enerjinin yerine
yenisi gelecek mi sanıyorsun?
Ben hiç sanmıyorum bunu.
En iyisi, beni bir kenara koyarsın,
evin en sakin köşesine,
görünmeyen bir rafa.
Raf ahşap olsun,
eski, yontulmuş ahşap olsun
ki beni hatırlayasın…
Çaresizliğimi anlıyorsun:
vazgeçtim koşuşturmaktan,
vazgeçtim hayal kurmaktan,
seninle dinlenebilmek için.
Ve suskunlaşıyorum
izliyorum seni sessizce.
Sonra, sen de yorulunca
yanıma gelirsin.
Ve orada beraber dinleniriz
sessizliğimde sessizliğin,
ta ki bir telaşlı el
yahut unutkan bir zihin
bizi oradan atana kadar…
Ama biz
o zamana kadar
o kadar
özdeşleşeceğiz
ki birbirimizle,
atıldığımız uçurumda bile yankılarımız
birlikte duyulacak.
Sonsuzluğa beraber düşeceğiz.