Tramvay Hattında Bir Heves

Çınladı yine o eski siren sesi
Koştum ardından, istikamet son durak
Gözümde bin umut, bir demli çay neşesi
Rüzgarım seni getirir sandım, uzak
Bir coşku ki anlatılmaz, dillere destan
Sarı vagon, tanıdık yüzler
Her köşe bir anı, her hatıra izler
Yine de yoksun, bir boşluk belirgin
Çocukluğumun tramvayı, büyülü bir düş
Raylar boyunca uzanan, bitmeyen bir gidiş
Belki bir gün karşıma çıkarsın diye
Bekledim durakta, elimde solgun bir gül
Biliyordum gelmeyeceğini, yine de ümit
İçimde bir yangın, sönmeyen bir köz
Yine de coşku, yine de bir sevinç kırıntısı
Belki bir sonraki tramvay, belki o gelir
Umutla baktım, o son durağa kadar
Biliyordum gelmeyeceğini, yine de
Bir heves işte, geçmeyen bir yara