Yükseklerde bir yalnızlık büyütürsün içinde
Kimseye göstermediğin kırgın bir gülüş saklarsın
Sanki bir zırh gibi taşır oldun gururunu.
Gözlerin derin bir kuyu, kimse inemez dibine
Sözlerin keskin bir bıçak, her dokunuş kanatır
Artık kimse anlamaz seni, sen de kimseyi.
Oysa ne çok isterdin bir el uzansın o kuyuya
O bıçağı alsın elinden, yaranı sarsın usulca
Ama izin vermezsin, gururun buna engel olur hep
Sanki bir duvar ördün etrafına, yıkılmaz sandığın.
Yıkılmaz sandığın o duvar bir gün çatlayacak elbet
İçindeki o suskun ihtişam bir feryada dönüşecek
Belki o zaman anlayacaksın gururun seni nasıl esir ettiğini
Ama artık çok geç olacak, o el çoktan gitmiş olacak.
Suskun İhtişam
Bir yanıt yazın