Sükût Aşısı

Ne çare, bilmezsin, boş gönlün kimseye sırdaş olamaz.
Her sözün zehir, her bakışın bir sitemdir, yüzün solamaz!
İnsanlık dersi, ne fayda, sevgiye düşman kalbin durulamaz?
Bir tebessüm etmeye aciz, bu ruhun yarası sarılamaz.
Hakkın var sanırsın her dem, her nefeste şikayet, feryat.
Susmanın kıymetini bilmez, dert deryasında bin bir feryat!
Ey dilsiz şeytan, söyle, bu kinle nereye varılır, neye yarar?
İçine dön bir an, sükût öğren!
Belki o zaman gönlün aydınlanır,
Belki o zaman şifa bulur,
Belki de insanlığı hatırlarsın.