Şehir uyur, taşlar sessiz, bir ben uyanığım,
Lambaların altında, gölgelerle konuşurum.
Her köşe bir anı, her kaldırım bir yara,
Yüzler geçer, tanıdık bir tebessüm ararım.
Yabancılaşmış ruhlar, kalabalıkta kayıp,
Aşklar sahte, sevgiler menfaatle karışık.
Bir umut ışığı beklerken, karanlık çöker,
Sokakların yalnızlığı, içimde yankılanır.
Kimse anlamaz beni, kimse duymaz sesimi,
Yıldızlar şahit olur, bu derin çaresizliğe.
Bir sokak köpeğiyle ortak kaderi paylaşırız,
Ter keder tütün kokusu sinmiş tenime,
Sessizce ağlarız, insanlığın haline.
Sokakların Yalnızlığı
Bir yanıt yazın