Ruhum
Suskundur benim
Kalabalıkta kaybolmaktan
Ve donuktur bakışı
Duymamak
İçin nice
Yalanı, riyayı…
Sığınır
Kendine, derinden
Bir gölge gibi sessizce
Uzaklaşır her sesten
Arar
Bilmeyi, anlamayı
Kaybolmuş bir hevesle
Çırpınır
Boşlukta, anlamsızca
Yeniden doğmak ister gibi
Tutunur
Hatırlayamadığı bir
Umut kırıntısına…
Yorgundur
Artık çok yorgun
Kabullenmekten
Ve görmezden gelmekten
Yine de
Sessizce bekler.
Sessizlik Yorgunluğu
Bir yanıt yazın