Huzur diye bir yer yok.
Bu bizim sakladığımız.
Umut var aslında, şefkat var, sabır var.
Şimdi nasılsın? Ne hissediyorsun?
Gök gürültüsü dindi çoktan.
Sakinleşmiş olmalısın.
Gözyaşlarını silerken beni düşündün, değil mi?
Öyleyse yalnız değilsin.
Sadece yorgunuz ve dinleniyoruz.
Endişeyi hatırlatan her şeyden kaçıyorum.
Önce telaştan.
Ömür boyunca ya acele ediyor ya erteliyor insan.
İkisi de yıpratıcı, ikisi de gölge düşürüyor ruhumuza.
Bir tohumun önce filizlenmesini bekliyorlar,
Sonra kök salmasını, büyümesini, çiçek açmasını…
Zaman ilerliyor, bu defa meyve vermesini,
Rüzgarlara dayanmasını,
Güneşi sevmesini, kuraklığa alışmasını bekliyorlar.
Ve sonra solması bekleniyor her çiçeğin.
Ya o? Ya o?
İnsanlardan anlayış bekliyor, dünyadan dinginlik,
Kendinden kabul ve bir parça sükunet bekliyor,
Teselli bekliyor yaşamaktan.
Sessiz Yemin
Bir yanıt yazın