Eskiz defterimde kaldı bir şehir, silik
Tuhaf bir anı gibi, uzak ve loş
Taş duvarlar, yosun tutmuş, yeşilimsi
Hatırlıyorum, o evde bir ben vardım, bir de boşluk
Bir gölge gibiydi hayat
Kaybolan bir melodi
Rüzgarla savrulan bir yaprak
Pencereler kapanmıştı, çoktan unutulmuş
Bir çatı katı, örümcek ağlarıyla dolu
Sanki zaman durmuş, her şey donmuş
Bekliyordum, neyi beklediğimi bilmeden
Duvarlarda eski fotoğraflar, yüzler tanıdık değil
Bir yabancı gibiydim, kendi evimde
Anılar canlanıyor, sonra kayboluyor birden
Sessizlik büyüyor, içimde derin
Gün bitti, gece çöktü üzerime
Yalnızlık kalbimde
O evde ben yoktum.
Sessiz Evin Yankısı
Bir yanıt yazın