Şehirde Sabah Vakti

Bir de uyandım ki beton ormanı,
Sessizce dinliyor ilk tramvay sesini.
Her köşe bir telaş, her yüz bir yeni anı,
Kimisi yorgun, kimisi hevesli,
Koşuyor ömrün geçit törenine.
Ne bir şefkat var, ne de bir selâm;
Herkes kendi derdinde, kendi yolunda…
Yabancılaşıyor şehir, giderek tamam.
Ruhlar sanki birer cam kafes,
Kimse kimseyi görmüyor içten.
Her bakış bir öykü, her öykü bir nefes…
Bir yalan gülüş, bir sahte teselli,
Herkes rolünü oynuyor ustaca.
Ne bir sevgi var, ne gerçek bir ilgi,
Yapayalnız kalıyor insan, bu kalabalıkta.