Şehir Yalnızlığı Senfonisi

Biz ne zaman yürüsek,
Çığlık yankılanır beton duvarlarda
Ve asılır kaldırımların kirli nefesine
Paslı bir umutsuzluk duygusu.
Biz ne zaman yürüsek,
Saatler erir neon ışıklarının altında
Günde kaç kez kaybolur ki yüzler kalabalıkta
Biz ne zaman yürüsek,
Yalnız değilizdir aslında.
Dışımızda gri bir gökyüzü parçası,
Kırık bir melankoli duygusu
Doyumsuz bir arayış değilse de
Yüzeysel bakışlardaki derin hüzün
Biz ne zaman yürüsek,
Yalnız değilizdir aslında.
Bu şehir yalnızlığı senfonisiyle
Şimdi burda kaybolsaydın
Adımın son harfi gibi
Belki kasım yağardı kasım
Sen,
Ruhunu kiraya vermiş köhne binalara
Senine boyuna unutulmuş sen
Sessizliği çığlığından büyük sen
Bir bil-sen.
Biz ne zaman yürüsek seni arıyoruz
Cebimizde eski fotoğraflar
Biz ne zaman yürüsek,
Yalnız değilizdir aslında.
Dışımızda gri bir İstanbul akşamı…