Renklerin Yalnızlığı

Öyle derin bir sızı ki bu
fırçamın ucunda donakalmaktan
solgun bir gri yayılıyor birden
bütün tuvalime
sonra boşluğa düşüyor elim
Bu avangart imgelerde
derinleşiyor bazen
hatıraların ve hayallerin tortusu
siliyor acımasızca umudu
savaşmış bir ressam
Gözümün ışığı sönüyor
yüzümde renklerin yalnızlığı
Uzayıp giden bir karmaşa
kesiliyor bakışlarım
yıpranıyor anbean
Renk ver bana dinle
Can verir gibi solmuş bir çiçeğe
renginin bütün hallerini
çevir fırçamın karmaşasına
yoksa gölgeler yiyecek beni
Acının her tonundan
hüznün katmanlarını sererek
boyadım hayatın resmini
şimdi asmak istiyorum
duygusuzluğun dört duvarında rengini