Şiirler

Eski bir defter bu, sayfaları küflü,
Satırlar arasında saklı yalanlar.
Kim bilir kimin ahı sinmiş mürekkebe,
Kimlerin gözyaşıyla ıslanmış bu anılar.
Gizemli bir sandık, açılsa dağılacak,
Karanlık sırlar aydınlığa kavuşacak,
Ama belki de daha karanlık olacak her yer.
Unutulmuş bir melodi çalıyor içimde,
Hatırladıkça kaybolan bir yüz beliriyor.
Belki de hiç var olmamış bir düş,
Ya da acı bir gerçeğin silik izi.
Sırlar bir labirent, çıkış yok gibi,
Her adımda daha da derine çekiyor.
Çözülmez düğüm bu,
Açılmaz kilit,
Kapanmaz yara,
Sırlar sandığı.

Sînende açan yâre bendim,
Bir gizli sevda, mahrem bir ân,
Gönlümde tüten bir ömür hân,
Rûhumla sararken seni cânân
Âh ettik, dem-i ayrılık dendi.
Gönlümde açan hicran yeliyle,
Uçuştu savruldu o cân parçası.
Vuslatın hayâliyle geçen her asrı,
Sîneme gömdüm, bir mezar taşı,
Unutmak ne mümkün bu aşkı böyle,
Aşkınla yanarken içimde bir sızı.
Her şeye rağmen sevdim seni ben,
Bir ümit var sandım bu aşkta.
Lâkin her şey boş bir telaşta,
Bîçare kaldım aşkınla başta,
Gönlümde açan yârelerle derinden,
Elveda dedim sana bu son bakışta.
Gözümde akan yaşlarla sessizce,
Feryadım yükseldi âlemlere doğru.
Aşkınla yanan kalbim bir kor gibi,
Ayrılık acısı sardı dört bir yanı,
Aşkımız bir masal gibi kaldı geride,
Veda ettim sana ey sevgili,
Hâtıranla avunurum şimdi ben.

Sildim yüzünü o eski fotoğraftan, sildim, sildim,
Kırık bir ayna gibiydi hatırası,
Parçaları batardı içime her bakışta,
Yalanları ezber ettim, yalanları, yalanları.
Unutmak bir sanattır, öğrendim.
Yüzümde yabancı bir gülümseme,
Yüreğimde dinmeyen bir sızı,
Kaderin cilvesi mi bu yoksa,
Ayrılık şarkıları söyler dilim.
Şehir, bir labirent gibi, kayboldum içinde,
Her köşe başında bir anı, her sokak bir iz,
Dünüm bir enkaz, yarınım muamma,
Kaçıyorum kendimden, kaçıyorum senden,
Gözlerim dolu dolu, içim kan ağlıyor,
Sessiz çığlıklarım yankılanıyor gecede,
Sensiz geçen günler zehir zemberek.
Bir nehir gibi akıp gidiyor zaman,
Değişiyor her şey, dönüşüyor dünya,
Aşkın izleri siliniyor yavaş yavaş,
Yeniden doğuyorum küllerimden,
Bir umut ışığı beliriyor uzakta,
Geleceğe umutla bakıyorum.
Unuttum adını, unuttum sesini,
Unutmak zorundayım, unutmak gerek,
Yepyeni bir başlangıç için,
Gitmeliyim buralardan.

Şehirde açan, toprağa hasret, kir çiçeği,
Asfaltın çatlağından umut filizlenir.
Betonda yeşeren, sessiz bir dileği,
Masumiyet kokan, ruhumuz dinlenir.
Büyür, serpilir, griye inat durur,
Kalabalık içinde, yalnız bir figan.
Betonun kalbinde, aşkla yoğrulur,
Yüzünde tebessüm, kalbinde isyan.
Güneşi özleyen, toprakla birleşen,
Büyür, serpilir, hayata tutunur.
Umutsuz kalplere, sevinç veren,
Her zorluğa rağmen, hayatı savunur.
Şehrin ortasında, bir mucize gibi,
Kir çiçeği açar, hayatın sırrı.

Şehrin yorgun ışıklarında
unutulmuş bir bankta
bir kelebeğin kanadındaki
en soluk rengi de
farkedebilmek

İşte
ayrılık

Ne zaman suskunluğum çınlasa kulaklarımda
Bir yangın yeri gibi kavrulur içimdeki isyan
Nedir bu yankılanan sesler, kırılan camlar mı
Nedir bu göğsümde büyüyen, sönmeyen acı
İçimden fışkıran lavlar ne, eriyen umutlar
Bu hangi volkan ki, bağrımda taşır tüm öfkeyi
Nedir bu karanlık, bu çaresizlik dolu feryat
Bu derinlerde biriken, patlamaya hazır öfke
Bu bir ağıt gibi yankılanan, bitmeyen sızı
Oysa sükûnettir beklenen, fırtınalar içinde
Sonsuzluğa uzanan bir çığlıktır yaklaştığım
Bu sessiz isyan nereye varır, bilen var mı
Yakan ne beni
O bastırılmış sözler mi
Yansıyan aksi mi aynada, yabancı bir yüzün
Ki içimde bir orman yangını gibi büyür özlemin
Sorarım; bu direnç ne kadar, nereye kadar
O zaman gökyüzü açılır, güneş doğar ansızın
Aydınlanır yorgun ruhum, bir umut başlar
Ve aydınlık sabahlara uyanır direnişin sesi
Uyanınca bir berrak gökyüzüdür gördüğüm
Bir umut türküsüdür dudaklarımdan dökülen
Yine inancımla parlar göz bebeklerim
Duyarım ritmini kalbimde, direnişin türküsünü
Ben susacak adam değildim bir hayat için
Beni susturacak ne vardı bu kadar
Bir de “Kabullen artık” diyorsun
Hayatı yaratan
Hayat bile direnir.

Sessizliğin en derininde
Bir en haykırış,
Ve haykırışın en sessizinde
Bir hüzün, o sensin yalnızlık..
O hüzne ben kulak verdim..
Haykırış hüznündeydi, verdim
Hüznündeydi sessizlik,
Sessizlikteydi yalnızlık.
Yankı vardı, bir sen yoktun..
Boşlukta bir ses,
Boşlukta bir yankı..
Yankı sensiz yankı mıydı?
Yankı kimsesiz yankı mıydı?
Sessizliğin sesi miydi yankı?
Yankı yalnızlığın şarkısı mıydı?
Yankı kimsesizliğin sesi miydi?
Yalnızlığın hüznü,
Hüznün yankısı,
Yankının sessizliği..

Ey kalbi kırık, yolda kalmış nefes
Yeniden başla, haydi silkelen de es
Bak bahar geliyor, kederi de kes
Umutla yeniden dol, yeniden yeşer
Haydi kalk yeniden, açıktır yolun
Yeniden başla, unutma dününü
Bir nefes al derin, doldur içini
Umutla bak yarına, yeni bir gün
Umut var elbet, vardır bir çaresi
Hayat bu, düşersin kalkarsın hevesi
Yeniden başla, tutun hayata sımsıkı
Unutma, her nefes yeni bir başlangıç
Karanlıklar biter, doğar yeni güneş
Haydi durma artık, hayata karış
Umutla yeniden, yeşert gönlünü
Umutla bak yarına, yeni bir nefes
Umutla yeniden doğ, haydi silkeleren de es

Beklerken bir iz, bir ses, bir fısıltı,
Boşlukta yankılanan yalnızlık bestesi…
Aşkın hayali mi, yoksa bir yanılgı?
Belki de her şey bir oyundu baştan,
Yalan sözler, sahte gülüşler saklıydı.
Gerçek sandığım her şey bir sis perdesi,
Ardında kırık umutlar, yaralı bir kalp kaldı.
Kabullenmek zor, ama yolun sonu belli.

Ben yarım kalmış sabahlara denk gelmişim
Uykusuz geceler için, bitmeyen özlemler için
Ne zaman bir umut filizlense içimde
Solmalı o narin yaprakları sessizce
En acı tebessüm olmalı hayat dediğin
Sigara dumanı gibi ciğerlerime dolmalı
Sarmalı benliğimi bir boşluk olunca
İçimde bir sancı gibi yeşermeli
İnsan yaşarken her sabah biraz ölmeli
Her gün bir başka hüznü tatmalı o kalpte
Yollara bakmalı, kaybolmuş bir serap gibi
Tükenmeli sabrı o yorgun bedenin
Artık unutulmuş bir şarkıdır mutluluk
O büyük yalnızlık çökmüşse ruhuna
Bir gün gelir de bu çaresizliğin
Saklanır bütün cevabı unutmakta
O yerde gülmek de yalan ağlamak da
Nereye dönsen dipsiz bir boşluk
Boşuna bir anlam arama yüzlerde
Her zerrenle acının içindesin artık
Böyle yavaşça silinirsin o karanlıkta
Orada unutulur nice solgun hayaller
Yaşamak, hiç yaşanmamış gibi; korkunç boş
Hayat dediğin hep eksik olmalı.