Sabahın sisli perdesinde, nehir kıyısında,
Yalnız benim değil, suyun da yorgun hali;
Gökyüzü gri, ağaçlar sessiz,
Bir tuhaf, kuşların telaşı.
İçimde bir özlem, bilinmez bir arayış,
Nehrin akışında kaybolmak ister gibi,
Rüzgarla savrulan yapraklar gibi.
Bakma yalnızım, kimsesiz sanma,
Benim de umutlarım yeşerdi bir zamanlar.
Şimdi ne kaldı elimde?
Belki de boşuna üzülüyoruz,
Akmayan nehir, kuruyan toprak gibi,
Boşa geçen zamana.
Nehir akar, hayat devam eder,
Belki de her şey yenilenir yeniden,
Küllerimizden doğarız.
Nehrin Çağrısı
Bir yanıt yazın