Bu ev ne zamandır böyle sessiz
Çoktan dağılmış kalabalık
Akşam da sönmüş, oda da bomboş
Duvarda asılı bir fotoğrafın hüznünü seyrederim
Yılların yorgunluğu yüzünde
Ah, nereden baksam yalnızlık gene.
Yürürüm yavaşça, açarım sandığı
İçerde eski mektuplar
Kaybolmuş umutlar
Bir anı canlanır içimde
Bir anı daha canlanır içimde
-Söyle be! ne zamandır böyle bu ev
-Hayallerin değil hatıraların üstünde.
Belki yarın unutulacak
Bir acı dinecek bir başka acının yerine.
İnsan bazen susmaz mı bakıp bakıp geçmişine.
Bir yanıt yazın