kelimeler birikti, dudaklarda saklı,
edebiyatın kuytusunda, bir çöl rüzgarı gibi.
şiirler yazıldı, silindi, yeniden doğdu,
her mısra bir serap, her hece bir vaha.
anlatılmayan ne çok şey vardı oysa,
sözcükler kifayetsiz kaldı, anlam deryasında.
bir bakış, bir tebessüm yeterdi belki de,
yürekteki yangını söndürmeye.
ama zaman geçti, kum saati doldu,
sözler kum gibi aktı, çölün derinliklerine.
yazılmamış şiirlerin hüznü çöktü,
edebiyatın sessizliğine.
bir gün yeşerecek umuduyla,
sözler gömüldü, çölün sonsuzluğuna,
kimsesiz ve uzak.
Kum Saatinde Sözler
Bir yanıt yazın